CIRPINTI...
Mistik - fəlsəfi poema
I Fəsil – Qanadı əzilmiş quş
Göyü görmək – azadlığın ilk nəfəsidir.
Bir quş vardı –
qanadı daşla əzildi,
amma gözləri hələ də mavi üfüqlərin
içində uçurdu.
Torpaq onu bağladı,
amma torpaq unudur –
ruh kölgəyə sığmaz.
Çırpındı,
çünki hər zəncirdə gizli bir qırılma,
hər qəfəsdə gizli bir açar var.
Zikr:
“Torpağa bağlansan da –
ruh göyə qalxar.”
II Fəsil – Anasını axtaran bəbək
Bir bəbək vardı –
süd qoxusu itməsə də,
nəfəsini itirmişdi anasının.
Onun ağlaması
kainatın susqun gecəsini yarıb keçdi.
Səsindən mələk qanadları titrədi,
ulduzlar dinlədi –
çünki bəbəyin fəryadı
dünya ilə Tanrı arasında
körpü idi.
Böyüklərin dili susanda
Tanrıya ən saf dua
bəbəyin göz yaşından yüksələr.
Zikr:
“Bəbəyin fəryadında
Tanrı öz adını gizləyər.”
III Fəsil – Qolları kəsilmiş Babək
Bir Babək vardı –
qolları kəsildi,
amma onun ruhu
göylərə qalxan bayraq kimi
dalğalandı.
Onun sükutu qılıncdan iti,
ürəyi dəmirdən möhkəm idi.
Bədəni torpağa düşdü,
amma adı –
göyün daş kitabəsinə yazıldı.
Qolu kəsilən Babək
dünyanın qollarını qırdı,
çünki tarix boyu
ruhların silahı
qılıncdan güclü oldu.
Zikr:
“Qolu kəsilən də qalxar –
çünki ruhun qolu kəsilməz.”
IV Fəsil – Cırpıntının sirri
Cırpıntı – zəiflik deyil.
Cırpıntı – ruhun
ölümün qapısına
vurulan son möhürüdür.
Cırpıntı – torpağın altında
işıq axtarışıdır.
Cırpıntı – qaranlığın içindən
öz yolunu göylərə çəkən
sönməz nəfəsdir.
Quş, bəbək, Babək –
üç sima,
üç rəmz,
üç həqiqət:
bədən sınar,
ruh sınmaz.
Zikr:
“Cırpıntı – ruhun zikridir,
sükutun içində Tanrı səsidir.”
Epiloq
Ey insan –
sən də bir quşsan,
sən də bir bəbəksən,
sən də bir Babəksən.
Hər çırpıntınla
öz yolunu çəkirsən –
torpağın altında yox,
sonsuzluğun qoynunda.
Unutma:
bədən torpağa dönər,
amma sənin nəfəsin –
Tanrının nəfəsidir.
Son zikr:
“Cırpıntı ölməz –
çünki ruh ölməz.”
Ədalət Qarabulud
Azerinform.az